Deel 1 Iran Reisblog Elske: Teheran & het groene noorden

Iran! Voor sommige een droombestemming terwijl anderen er niet aan moeten denken. Iedereen die er zelf is geweest of zich ervoor interesseert weet dat Iran meer dan de moeite waard is. Een unieke bestemming met extreem vriendelijke mensen, prachtige architectuur en waar alle vooroordelen op dag 1 van tafel worden geveegd. Niet voor niets kon ik na mijn eerste bezoek niet wachten om weer terug te gaan.

3 jaar na mijn eerste reis – toen als groepsreis, dit keer individueel – landt ons vliegtuig in Teheran. En ook dit keer voel ik de spanning als ik mijn sjaal uit mijn tas haal en mijn hoofd bedek voordat ik het vliegtuig uitstap. De paspoortcontrole gaat snel dankzij de e-visa van tegenwoordig en al snel staan we buiten en worden we per transfer naar ons hotel in Teheran gebracht. Het is 20:00uur en we hebben honger dus we besluiten richting het Artiesten park te lopen. Onderweg komen we een omgebouwd volkswagenbusje tegen dat dienst doet als mobiele keuken en waarin een stel hippe jongeren hamburgers staan te grillen en verkopen. Al snel worden we aangesproken en welkom geheten in Iran. Hoe heet je? Waar komen jullie vandaan? In het parkje zitten stelletjes op bankjes verscholen tussen de bomen, is er een breakdance optreden van twee jongens en wordt er gevoetbald. Op de terugweg worden we vriendelijk toegezwaaid vanaf het hamburger-busje – have a nice trip!

Teheran is een miljoenenstad die makkelijk met de metro te verkennen is. De metro in Teheran is modern en goedkoop. Er zijn verschillende lijnen en veel stations. Per metro is er een wagon die alleen voor vrouwen bestemd is en wagons voor mannen en vrouwen die samen met een man reizen. Deze wagon nemen wij en ondanks dat ik vaak de enige vrouw ben voel ik me er op mijn gemak. We beginnen de dag bij de voormalige Amerikaanse ambassade – tegenwoordig een spionage museum en het decor van de gijzeling in 1979 en een echt stukje anti-Amerika propaganda. Daarna stappen we op de metro naar het kleurrijke Golestan Paleis, bezoeken marktjes, straatjes en bazaars. Als laatste stop bezoeken we de groene nature bridge waar we met een alcoholvrij biertje en een ijsje genieten van het prachtige uitzicht over de stad en de besneeuwde bergen.

De volgende dag begint onze rondreis. Iran staat bekend om de woestijnen, hitte en droogte. In het noorden is hier allemaal niets van te merken. Door groene heuvels rijden we steeds dieper de bergen in over passen en al snel staan we in de sneeuw. Hierna begint onze bochtige tocht naar het stadje Ramsar aan de Kaspische zee.  Ramsar ligt aan de voet van de heuvels en is vooral bekend om de 2km lange promenade omlijnt met palmbomen van de kust tot aan het historische Ramsar hotel. We slenteren hier op ons gemak doorheen terwijl we uitgebreid worden bekeken door de lokale bevolking en steeds weer worden begroet en welkom worden geheten in Iran. De volgende ochtend bezoeken we het paleis van Ramsar en maken we een ritje met de kabelbaan de heuvels in vanwaar we genieten van het prachtige uitzicht op de stad en de Kaspische zee en een kopje echte Italiaanse koffie.

Na Ramsar komen we aan in Lahijan; een groen dorpje bekend om de theeplantages. Met weer een kabelbaan gaan we de berg op terwijl we beneden de theeplukkers in de plantages zien werken. We lopen terug naar beneden en al snel kruisen we fitte oude mannetjes die de berg oplopen en allemaal wel even een kort praatje met ons willen maken. Het laatste stukje vlak boven de stad wordt juist gedomineerd door de jonge generatie en zien we jonge verliefde stelletjes en groepjes jongeren die van de middag genieten. In het centrum van Lahijan ligt een kunstmatig meertje met een lange promenade waar de inwoners ’s avonds graag flaneren.

In de bergen rondom Lahijan ligt het Rudkhan kasteel. Een oud en prachtig kasteel een pittige klim van een uur de berg op. Het begin van het pad is omringd door vele kraampjes en restaurantjes maar zodra het pad stijl begint te worden is het één en al natuur. Dit kasteel is ook een geliefde bezienswaardigheid van de Iraniërs dus we zijn er zeker niet de enige. Waar in de stad alle dames netjes bedekt zijn, lopen hier veel jonge meiden zonder hoofddoek en blote armen. Weg van de religieuze controle ontluikt plots een andere wereld. Het kasteel ligt prachtig op het topje van de heuvel en is een stuk groter dan op het eerste gezicht te zien. Steile trappetjes leiden langs de kasteelmuur die naar het topje van de heuvel loopt en waar amper bezoekers komen. Op de terugweg lunchen we in één van de restaurantjes langs het stroompje waarin mannen met hun voeten in het water waterpijp roken en kinderen spelen. Een letterlijk hoogtepunt van het noorden.

Na het kasteel rijden we door naar het dorpje Masuleh – een prachtig historisch dorpje van meer dan duizend jaar oud gebouwd tegen een heuvel. Het dorpje zelf heeft een hoogteverschil van ca. 100 meter en bestaat uit kleine huisjes waarvan het dak ook meteen de bovenliggende straat is. Het dorpje is vrij toeristisch maar wanneer je hier overnacht heb je het dorpje ’s avonds en ’s ochtends bijna voor jezelf. Er is een klein bazaartje en de tegenoverliggende heuvel biedt een prachtig panoramisch uitzicht. Er wonen ca. 500 mensen en er zijn verschillende homestays te vinden waar overnacht kan worden.

We rijden de bergen uit terug naar de Kaspische zee. Bij het stadje Astara lunchen we. In Astara ligt de grensovergang naar Azerbeidzjan en in de verte zien we dan ook de Azerbeidzjaanse vlag wapperen. We zwaaien de Kaspische zee gedag en rijden de bergen in naar Ardebil waar we de kleurrijke tombe van sheik Safi al Din bezoeken. Na Ardebil rijden we de Sabalan bergen in. De wegen worden steeds slechter en het gaat steeds harder waaien. Na een lange rit komen we aan bij onze accommodatie; een eco camp gevoelsmatig aan het einde van de wereld. We worden begroet door de eigenaresse die haar lange zwarte haren vrij in de wind heeft wapperen. Tegen de wind kan geen hoofddoek tegenop want het waait zo hard dat we amper tegen de wind in kunnen lopen. In het restaurantje eten we een traditionele Iraanse maaltijd; een Dizi. Een stoofpotje geserveerd met een stamper om er een lekker prutje van de maken. Een Iraanse familie draait harde muziek, kinderen dansen en er wordt saffraanwodka geserveerd. De volgende ochtend is de wind gaan liggen en maken we een wandelingetje door deze prachtige omgeving.

Onze reis door het noorden van Iran eindigt in de stad Tabriz – de grootste stad van het noorden. Iets buiten het centrum bevindt zich een parkje met een kunstmatig meertje. In het midden van het meer bevind zich een oud gebouw waar restaurantjes in gevestigd zijn. Ook het centrum heeft genoeg te bieden. Zo bezoeken we de mooie oude en beschadigde blauwe moskee en de gezellige bazaar. Terug naar het hotel reizen we met de metro; het station is net geopend en uitgestorven. De paaltjes zitten nog in plastic en de beveiliger die ons het ticket verkoopt moet met de hand het poortje opendoen. We hebben geen idee of we goed gaan en vragen de beveiliger. Helaas spreekt hij geen Engels maar vraagt wel de enige andere wachtende voor ons te vertalen. Met een grote glimlach zwaait hij ons uit als de metro wegrijdt.