Deze blog is geschreven door onze Oezbekistan- Reisexpert Anouk

Ik kom superlatieven te kort in het relatief nieuwe park van de overwinning in één van de buitenwijken van Tashkent. Het is een ode aan de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, waarin maar liefst een derde van de mannelijke bevolking van Oezbekistan als zogeheten ‘vrijwilligers’ aan het front is omgekomen.

Geen idee hoeveel standbeelden en monumenten je aan een Wereldoorlog überhaupt kunt wijden, maar het park van de overwinning staat er vol mee. Er zijn standbeelden gewijd aan de vrouwelijke achterblijvers, kinderen die hun vader nooit meer terugzagen, loopgraven zijn nagebouwd, er staan tanks, vliegtuigen, er is een heel station nagebouwd – compleet met treinwagons waarmee de vrijwilligers westwaarts richting front gingen – en er is een museum waarin situaties in Berlijn, Leningrad en aan het front op ware grootte in scène zijn gezet. Door het hele park schalt, geheel in de sfeer, Russische marsmuziek.

Toch is het park niet erg populair. Ik ben één van de weinige bezoekers, met naast mij nog een drietal militairen en een oma met kleinkind. Misschien heeft het ermee te maken dat het geheel een wel erg Sovjet-uitstraling heeft, en dat Oezbekistan inmiddels wel zo’n beetje klaar is met het Sovjet-verleden.

In tegenstelling tot de buurlanden staat in het hele land dan ook geen standbeeld van Lenin meer overeind. Toch zijn er in de hoofdstad nog genoeg andere overblijfselen uit de Sovjettijd terug te vinden.

Die aanwezigheid heeft een gekke oorsprong: de allesverwoestende aardbeving in april 1966, waarna de stad opnieuw werd opgebouwd, geheel in de stijl van die tijd. Grote gebouwen in brutalistische stijl verrezen, zoals Hotel Uzbekistan, het Paleis van de Vriendschap, het Bolsjoj-theater en het circus.

Ook werd er een metrostelsel aangelegd dat tegelijk dienst kon doen als schuilplaats bij een eventueel bombardement. De metrostations zijn geheel in stijl met die van Moskou en St. Petersburg. Het ene station kent prachtige mozaïeken van ruimtevaarders – kosmonauten zoals Yuri Gagarin – terwijl een ander station juist de kleuren van de traditionele klederdracht van het land weerspiegelt.

Gelukkig vinden we mozaïeken ook boven de grond nog veel terug, vooral op de zijkanten van flats uit die tijd. Het zijn de zogeheten Breznjevskij, gebouwd in de periode dat Brezjnev aan de macht was.

Er is zelfs een website met een kaart van alle gebouwen met mozaïeken. Op mijn vrije middag, na mijn bezoek aan het park van de overwinning, wandel ik door enkele wijken om deze prachtige mozaïeken te bewonderen. Helaas zijn velen al enigszins door de tand des tijds aangetast, en dat proces zal ongetwijfeld voortduren, want onderhouden worden ze niet.

Nee, ze zullen uiteindelijk uit het straatbeeld verdwijnen – net als Vladimir Iljitsj Lenin.