Reisverslag Sri Lanka - april 2014

Door regiospecialist Lucy Kilkens

In april 2014 maakte ik een studiereis door Sri Lanka om leuke routes te proberen, mooie accommodaties te bezoeken, nieuwe ideeën op te doen maar vooral: een uitgebreide indruk te krijgen van het land waar mijn interesse al lang naar uitgaat! Sri Lanka ís een prachtig land, en het is maar goed dat het sinds een tijdje voor iedereen mogelijk is om dit zelf te ervaren. De nasleep van de burgeroorlog en de tsunami langzaam maar zeker achter zich latend, lijkt Sri Lanka nu niets meer in de weg te staan om een ideale vakantiebestemming te worden.

Mijn route:
Negombo – Anuradhapura – Trincomalee – Passikudah – Polonnaruwa – Sigiriya – Kandy – Nuwara Eliya – Ella – Ampara – Yala – Udawalawe – Tangalle – Talalla – Galle – Colombo.

Wie naar Sri Lanka gaat, leest ongetwijfeld in elke willekeurige reisgids dat elk type reiziger aan zijn trekken komt in een gevarieerd land als Sri Lanka; de strand-, cultuur-, wildlife- en natuurliefhebbers, families met kinderen, jongeren, ouderen.. Dat het land een grote varieteit aan activiteiten en bezienswaardigheden biedt, valt niet te ontkennen. Maar vooral de vredige sfeer die overal op dit groene eiland hangt geeft een warm gevoel; de moskee staat tussen de kerk en de boeddhatempel, de vriendelijke bevolking leeft in harmonie met elkaar en verwelkomt ook de reiziger met de grootste gastvrijheid, en hoewel geen plaatsje hetzelfde is, is het overal even groen, schoon en gezellig. En dan heb ik het nog niet eens over het fijne klimaat en het lekkere eten!
 

Mijn eerste dag in Negombo is meteen een goed voorbeeld van de veelzijdigheid van het land. Rooms-Katholieke kerken, een grote boeddhistische tempel, mooie stranden (wel met name de stukken strand die door resorts worden beheerd), een sfeervolle haven.. Een heel ontspannen begin van mijn reis was het boottochtje door de Negombo-lagune. Terwijl ik onderuitgezakt in het bootje foto’s maak van de kleurrijke vissersbootjes, katholieke kapelletjes langs het water, vissers die hun grote netten uitgooien en bomen waarin allemaal voor mij onbekende fruitsoorten hangen, vertelt mijn gids rustig over alles wat passeert. Van gedroogde vissen tot Portugese kerken en van king-coconuts tot Nederlandse kanalen, het komt allemaal voorbij terwijl we over het water dobberen.

Eens zien hoe de gemiddelde Sri Lankaan leeft. Zo zag ik mijn overnachting in een ‘homestay’ in Sri Lanka voor me. Maar waar ik hier terecht kwam, dat had ik in de verste verte niet verwacht! Vanaf het moment dat ik het landgoed betreed, is het nog tien minuutjes rijden door de thee- en kruidenplantages. Dan sta ik opeens voor een groot koloniaal landhuis, waar de wachter mij ontvangt. Even later ontmoet ik de eigenares van dit landgoed, een imposante vrouw die mij rondleidt door het gebouw en me alles vertelt over de boeiende familiegeschiedenis die zich hier heeft afgespeeld. We komen langs een grote foto waarop een meisje een hand geeft aan koningin Elizabeth. Trots vertelt mevrouw Molagoda dat zij het meisje op de foto is. ‘Queen Elizabeth’s first visit to Ceylon, 20 April 1954’, zegt het onderschrift. Ik feliciteer haar met het feit dat zij vandaag, 20 april 2014, precíes 60 jaar geleden de koningin heeft ontmoet. Daar had ze nog niet bij stilgestaan.

Het is niet alleen het mooie gebouw met zijn indrukwekkende geschiedenis dat een verblijf hier zo bijzonder maakt. De volgende ochtend maak ik bij zonsopkomst een schitterende wandeling over het landgoed met de housekeeper. Ondanks zijn gebrekkige Engelse woordenschat weet hij mij duidelijk te maken dat er rond de 50 mensen op het landgoed wonen die allemaal voor mevrouw Molagoda werken. Zijn ouders werkten al voor haar ouders, en de families op dit landgoed wonen hier al generaties lang. Onderweg stoppen we even bij het huisje van zijn broer voor een kopje koffie. Ook nog een ‘echt’ huisje van binnen gezien dus. Later pakken we de tuktuk naar de markt, waar we de laatste ingredienten voor de lunch kopen. Die middag duik ik de keuken in met mevrouw Molagoda, haar dochter en kleindochter, en hun kok. Een uur of twee lang koken, bakken, snijden, en frituren we erop los, en het resultaat mocht er zijn.

‘Ah, this is a good sign’, zegt de chauffeur als we Yala National Park inrijden en een jakhals zien. ‘Mooi zo’, denk ik, al weet ik niet wat hij bedoelt. Voor ik wat kan vragen, krijgt hij een telefoontje.
Aan zijn reactie te zien groot nieuws. Hij kijkt me aan met een veelbetekenende blik, maar wat er precies aan de hand is blijft toch lastig te zeggen. Hij maakt zijn excuses bij voorbaat en geeft plankgas. Ik word alle hoeken van de jeep ingeslingerd terwijl ik mijn camera probeer te beschermen. Dan komen we uit bij een smal paadje waar zo’n zes andere jeeps bij elkaar staan. Alle jeepchauffeurs schreeuwen fluisterend naar elkaar. De mijne buigt zich naar me toe en wijst:
Als ik nou door deze grote struik heenkijk, en dan ongeveer tien rijen bomen en nog wat struiken verderop, dan zie ik daar een schaduw, dat is een luipaard. Ik tuur in de verte maar kom niet verder dan vijf rijen bomen en daarachter wat vage schaduwen. Maar of het nou nog meer struiken, een luipaard of een dinosaurus is, dat valt er echt niet uit op te maken. Lekker boeiend, rij mij maar weer terug naar die leuke groene vogeltjes, denk ik. Maar de chauffeur is door het dolle heen en heeft geen rust voordat ik de luipaardschaduw heb gezien, dus vooruit. Dan ziet hij (ik niet) de schaduw bewegen, en omdat wij als laatste bij het groepje jeeps kwamen, moeten wij ook als eerste weer achteruit om weg te rijden. Volgende keer een verrekijker mee, bedenk ik terwijl we terug op de hoofdweg komen. Even wachten, want het luipaard moet oversteken. Wacht, WOW! Ik ben er helemaal stil van. De ondefinieerbare luipaardschaduw is veranderd in een reusachtig beest dat hier op twee meter afstand rustig oversteekt. Ik ben onder de indruk en kan er nog net een mooi plaatje van schieten. Dan verdwijnt hij in de struiken. De jeepchauffeur draait zich breed lachend naar me om voor een high five, en dit keer deel ik zijn enthousiasme wel!
Een uur later zijn we weer getuige van een luipaard dat op zijn dooie gemakje langs de weg wandelt.

Pas na deze safari leer ik twee dingen. 1.) Het zien van een luipaard is voor de meesten het hoogtepunt van een safari. ‘Have you seen the leopard?’ is vrijwel altijd de eerste reactie als ik vertel dat ik in Yala ben geweest. Dat verklaart dus alle heisa. Sommige toeristen willen zelfs hun geld terug als ze geen luipaard hebben gespot, hoor ik. Het is een indrukwekkend beest, maar met o.a. alle wollige kleine olifantjes, waterbuffels, apen en prachtige vogels in alle kleuren van de regenboog had ik ook wel genoegen genomen. 2.) Men zegt dat het zien van de jakhals als allereerste dier tijdens een safari, een voorbode is van een geslaagde safari (waarbij een geslaagde safari ongetwijfeld synoniem is voor het zien van een luipaard). Wat voel ik me, een jakhals en twee luipaarden later, een geluksvogel.

Na alle tempels, oude koningssteden en safari’s kijk ik erg uit naar mijn wandeling naar het Eind van de Wereld in het natuurreservaat Horton Plains. De wandeling ernaar toe is prachtig en het voelt alsof ik in een natuurdocumentaire terecht ben gekomen: groene nevelwouden wisselen af met uitgestrekte graslanden en ik spot onder andere wat aapjes en mooie vogels. In het zuiden van het Horton Plains natuurreservaat eindigt het plateau in een diepe, loodrechte afgrond. Een prachtig natuurfenomeen. Terwijl ik aan de rand van de afgrond kijk waar de wereld eindigt en een schitterend uitzicht begint, vraagt een Chinese vrouw of ze een foto van me moet maken, omdat ik alleen ben. Een uitgebreide fotoshoot is het gevolg. In de verte kijken, hoofd draaien en in de camera kijken, zitten, staan, met haar samen poseren, met haar kinderen poseren.. en toen ik zei dat hier toch vast wel wat goeds tussen zat, kwam haar zoon eraan met een kleine camera aan het eind van een lange stok. De selfie-stick voor familiefoto’s! Als dit nog geen wereldwijde trend gaat worden..

Het is een paar uurtjes rijden van Ella naar Ampara. Onderweg stopt mijn chauffeur om langs de weg een grote tros bananen te kopen. De vorige keer dat hij hier reed, stond er een olifant midden op de weg, en hij kon pas verder rijden nadat hij hem had weggelokt met een paar bananen. Geen olifantenblokkade op de weg dit keer, dus die middag bestaat onze lunch vooral uit..bananen.

De voornaamste reden van mijn bezoek aan Ampara is het nationale park Gal Oya. Op zoek naar een leuk alternatief voor de veelbezochte nationale parken Minneriya en Yala. Ik ben hier namelijk voor een bootsafari! Dat alleen al is natuurlijk iets origineels. Uit alles blijkt dat men hier nog niet zo bezig is met toeristen. Het hotel is een stuk eenvoudiger dan die in andere plaatsen, de mensen zijn wat afstandelijker, de omgeving wat minder schoon. Maar juist het idee dat ik nu ook een beetje een andere kant van het land zie, dat spreekt mij wel aan.

Het was even zoeken, maar uiteindelijk vinden we het huisje aan het water waar twee mannen op ons staan te wachten bij de boot. Reddingsvest aan en aan boord. Mijn chauffeur is wat vergeten in de auto en klimt weer aan land. Ik moet lachen als hij even later met een camera om zijn nek terugkomt. Dit is ook voor hem een nieuwe ervaring, dus daar moet vanavond wel een foto van op Facebook komen, zegt hij. De bootsafari over het meer – overigens de grootste tank in Sri Lanka – is erg mooi: we varen langs verschillende eilanden waarop onder andere veel vogels, apen, krokodillen en olifanten te zien zijn. Hoogtepunt hier zouden de kuddes zwemmende olifanten zijn, die zwemmen hier regelmatig tussen de eilanden! Helaas hadden ze er vandaag niet zoveel zin in, dus voor mij alleen olifanten op het droge. De stelling van de jakhals lijkt nog steeds te kloppen.

Ik keek erg uit naar mijn bezoekje aan een gezin in de buurt van Galle. Mijn gastheer Ranga had me het afspreekpunt en zijn signalement al gemaild. Een soort blind date, dus. Ik nader de groentekraam bij het kruispunt en zoek naar een man met een oranje shirt. Ik zie hem meteen staan, kan niet missen! Aangekomen bij zijn huisje verontschuldigt Ranga zich voor hun eenvoudige onderkomen. Ik vind het juist hartstikke mooi om te zien. Ik krijg niet lang de tijd om de kleine, open woonkamer met alle boeddhabeeldjes, trouwfoto’s, het huisaltaar en alle mooie decoraties te bekijken, want er komt een hele delegatie vrouwen uit de keuken. Een beetje verlegen staan ze me aan te staren, dus ik geef ze allemaal maar een hand en probeer ze duidelijk te maken hoe leuk ik hun huis vind en hoe vereerd ik ben om hun gast te zijn! Ondertussen komt er nog meer familie binnen. Een broer van Ranga komt met zijn gezin langs om mij welkom te heten in het dorp. Hij blijkt een politicus uit het dorp te zijn en komt mij een geschenk aanbieden. Ik krijg een prachtig versierde olifant in een grote glazen kist overhandigd. Schitterend! En terwijl ik mijn dankbaarheid toon, flitst mijn overvolle backpack door mijn hoofd.. hoe ga ik dat doen?
Ranga vertelt dat hij vandaag een halve dag vrij heeft genomen om zijn vrouw en moeder te helpen in de keuken. Wat een eer! Het eten is overheerlijk en ik krijg er een van de beste maaltijden van mijn hele reis voorgeschoteld. Na elke hap kijkt het hele gezin me vol verwachting aan, dus tussen het kauwen door verzeker ik ze keer op keer dat het heerlijk is en écht niet te spicy. Gelukkig heb ik de afgelopen weken aardig aan al die pittige curries kunnen wennen.
Als ik later die avond trots mijn mooie geschenk laat zien aan mijn chauffeur, knikt hij goedkeurend. ‘Die glazen kist haal ik er wel voor je af, dan past die olifant nog wel in je tas.’ Yes!