Reisverslag van onderzoeksreis naar Tokyo, Japan

Bijzondere groepsreizen en individuele reizen Azië, Tibet, Bhutan, China en Vietnam

Reisverslag Japan Tokyo

Oogluikjes Tokyo-reis 18-24 juni 2008


20 juni Formeel Tokyo
Stipt om 9.00 uur aanwezig is moeilijk voor mij. Maar het ging me hier in Tokyo tot mijn eigen verbazing vrij goed af. Ik voelde gewoon dat als ik er niet zou zijn, ik echt een slechte beurt zou maken. De conferentiekamer in het Keio Plaza Hotel was precies zo ingericht als in mijn angstdromen. Inclusief naambordje. De bijeenkomst verliep strict en formeel maar met een twist. Alle deelnemers zowel aan Japanse als Nederlandse kant, nu als sprekers en tegensprekers, hadden elkaar al in een geheel andere setting meegemaakt. We hadden elkaar immers de avond ervoor ontmoet in het hotel. Morgennacht wil men samen EK voetbal kijken.
Het formele samenzijn gaf het geheel daarom een gespeelde indruk. Maar niet zonder resultaat. We werden aan beide kanten gedwongen na te denken over de doel van onze komst. En over op welke punten we de volgende dagen onze gedachten moesten laten gaan. Deze formaliteit kreeg terstond meer diepte. Klaar voor de start? Af!

Mieren
Tokyo Metropolitan Government heeft ons uitgenodigd naar Japan dus dan moet je ook een bezoekje brengen aan hun kantoor in Shinjuku. Niet het lulligste gebouw. Kan het meest vergelijken met zaliger Twin Towers aan de voet van een gigantisch plein met hetzelfde steen-patroon. Een kolossaal grijs gebouw maar met allure. De architect is de beroemde Kenzo die zijn tweelingproject even verder ook heeft mogen realiseren in de vorm van het Park Hyatt.
Op de 53e verdieping heb je een prachtig uitzicht over Shinjuku district. Op dagen dat het onbewolkt is. Ondanks de grijze wolkenmassa maakte het uitzicht me klein. Heel klein. En de mensheid groot. De mens creëert dit landschap. Tot in de einder creaties van het menselijk brein.
Tokyo borduurt voort en grijpt tegelijkertijd terug op haar eigen bouwkunst. Oude ideeën verwerkt in modern metaal, glas en steen. Het is een feest om de Japanse hersenspinsels in het groot uitgebouwd te zien. Het lijkt me allemaal zo perfect, maar kan tegelijkertijd niet geloven dat men nooit ergens een steekje heeft laten vallen. Dat is immers ook het menselijk brein. De imperfectie. Of bestaat die in Japan niet? Ik denk dat ik deze week op zoek ga naar de steekjes die ze hebben laten vallen. Tot nu toe nog niet gevonden maar de overtuiging dat het niet anders kan, stuurt me voort.

Als je voor zo’n gebouw staat dan voel je je even heel klein. En dat vind ik mooi. Mooi omdat ik de nietigheid van mezelf ondervind. Het feit dat ik er dus eigenlijk niet toe doe. Daar wordt het leven heel even lekker betrekkelijk van. Een kleine mier die op zichzelf er niet toe doet. Maar onherroepelijk na dit moment realiseer ik me dat juist die ene mier weer onmisbaar is om de mierenhoop te maken. Al die mieren zijn in staat om iets groter dan zichzelf te bouwen. Zo groot je de weg kwijt raakt.

Park Hyatt – Did you buy your Porsche already?
Ik mag echt niet klagen met het Keo Plaza hotel. Een luxe hotel, kraak noch smaak, maar in ieder geval met een Aurora Lounge op de 43 verdieping vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de stad! Maar het heeft helemaal niks van de charme die Park Hyatt Hotel rijk is. Ik had me er al weken op verheugd. Ook een beetje over gedroomd.

Om even aan die pianobar zitten waar Bill Murray totaal murw geslagen van die onbegrijpelijke Japanners, zijn jetlag probeert weg te drinken met een whisky terwijl de knijpers nog aan zijn jasje zitten. Het is voor mij een van de onvergetelijke scènes uit de film van Sophia Coppola's Lost in Translation. Ik mocht vrij ronddolen in Park Hyatt waar de film van Coppola voor een groot deel is opgenomen. En inderdaad, de rondleiding kwam langs de pianobar die kleiner was dan ik me voorstelde maar met de grote glazen ramen een weerzinwekkend uitzicht geeft over Tokyo. Langs de bibliotheek met muurbekleding van mosgroene zijde op naar de suites met Jacuzzi, keuken, eigen kok en kunstwerken aan de muur en op tafels. Waar alle interieur op elkaar is afgestemd. Zelfs de flessen in de koeling zijn afgestemd op het interieur. En talloze kunstvoorwerpen idem dito. De honden- en varkenskopjes van brons in de lift waren inderdaad dezelfde die Bill Murray aanstaarden toen hij samen met een stapel Japanners in de lift stond, met kop en schouders boven hun uit. Ik gaf een knipoog aan de hond. Wij snappen elkaar. De volgende keer slaap ik een nachtje in Park Hyatt , ik weet het zeker.

Geur van nieuwe tatami
De traditionele Sadachi Ryokan ruikt heerlijk naar nieuwe tatami matten. Het ruikt naar de jonge lente waar kleine zachtgele vlinders fladderen boven een frisse groene wei met een nog iets wat drassige grond.
Je moet het gewoon ruiken om zo te verlangen naar de nacht alhier.
Elf man in een kamer van 11 matten die elk een afmeting hebben van 90 bij 180 cm lijkt me nou niet het meest riante idee maar een tatami-kamer voor twee is voor mij ideaal.
Een tatami dat zoiets betekent als geplooid en opgestapeld, was in de vroege Shogun-tijd precies de oppervlakte die nodig was om de bezittingen van een samoerai-krijger uit te stallen en zelf te slapen.
De tatamikamer is ook hier inclusief Japanse Alkoof (tokonoma) waar altijd een rolschildering of ikebana(bloemsierkunst) stuk staat. Traditioneel wisselen deze kunstwerken met de seizoenen maar mama-san fluisterde besmuikt dat ze deze niet meer wisselde. Ik schrik wakker uit mijn droom.
Ik weet hoe de futon die in de avond worden uitgerold over de tatami comfortabel zijn. Ik heb zelf een paar jaar geleden er een week in Kyoto op geslapen. Ik miste alleen op een gegeven moment een stoel. Maar dan zoek je een restaurant op of een kroeg buiten de deur.
Het gezamenlijke houten Japanse bad in deze ryokan is een lust voor het oog en daardoor waarschijnlijk ook voor ziel en lichaam. Eerst schrobben op een houten krukje, afspoelen met napjes water en dan laat je je in het houten bad zakken met snoeiheet water. Handdoekje op kop.

knipoogjes

Sumo Worstelaar

Trillende billen , zwetend hoofd
De haarwrong blijft zonder beweging
het been buiten de ring geduwd.


Chanpo hotpot- Sumo dieet

Het begon pas toen ik klaar was met eten
Na sushimi en toufu jelly, een koperen sudderpot
vol met lekkernijen ter bevordering van trillende billen


Edo-Tokyo Museum

maquettes uit een ver bestaan
stilte geen beweging
totdat het dansfeest begint


Boekje in een jasje

Mijn nieuwe boek krijgt een jasje bij de kassa. Van flinterdun bruin papier met golvende zwarte lijntjes erop. Om het boek niet te beschadigen en om je buurman in de metro niet op de hoogte te stellen van je zielenroerselen.

Starbucks in Stilte
Het was muisstil in Starbucks. Ik durf te wedden dat er geen kip was. Ik werd toch gehaast geholpen alsof er een hele rij achter me stond. Het stond ook niet op het punt te sluiten. Het was gewoon prop en propvol. En je kon een speld horen vallen. Was het omdat er twee gaijins binnenkwamen? Nee, men keek niet op of om. Alle klanten waren druk. Druk op hun laptops aan het tikken. Druk te bladeren in hun pillen van studieboeken met tientallen fluorescerende post-its eraan. Druk te sms-en op hun uitschuifbare flinterdunne mobieltjes. Druk met een middagdutje. Het middagdutje werd genoten door drie schoolmeisjes in schoolrokjes van plissé, met hun hoofden op leeggedronken Frappecchino bekers en servetjes van de noten koeken.
Muisstil en druk tegelijkertijd.

Mono No Aware – Ueno Parc
Het ligt zo lekker in mijn mond dat ik het wel honderd keer op een dag kan zeggen. Mono no aware; mededogen voor kleine dingen. Het geeft altijd een zweem van verdriet. Iets kleins is zo mooi dat het pijn doet omdat ik weet dat ik het niet vast kan houden, dat het weer verdwijnen moet. Dat wat kersenbloesem zo pijnlijk mooi maakt.
Mijn blik werd vastgehouden door het mandje met de Japanse hors d’oeuvre. In een theehuis annex restaurant in Ueno Parc. Om het nog pijnlijker te maken tegenover de beroemde picknick plek onder de bomen zwaar van kersenbloesem in de lente. Zo perfect van kleur, compositie en textuur. En het was aan mij om het op te eten. Wordt het er nou lekkerder van? Het doet pijn en het geeft vreugde tegelijkertijd. De zich sterk afwisselende smaken in mijn mond probeer ik zo lang mogelijk vast te houden. Een paar seconden van puur geluk!


Juni 2008 Christel van Bree

Ontvang onze nieuwsbrief

Uw e-mail adres:

Cookies en privacy

De website van Dimsum Reizen maakt gebruik van cookies. Deze cookies onderscheiden we in de categorieën functionele, analytische, advertentie en Social Media Cookies.

Cookiebeleid Dimsum Reizen
Privacy policy